Ontmoetingen V
KPtje, een kleine kat die wist wat ze wel en wat ze beslist niet wilde.
Het begon met een telefoontje of wij ook een portret van een poes konden maken. Dit was duidelijk een opdracht voor Marcus, hij immers kon als geen ander een portret van een dier maken.
De eigenaar van de poes wilde graag kennis maken en het atelier en de beeldentuin bekijken. Op de afgesproken dag en uur belde ze aan. Ik stond t.o. een kleine tengere vrouw die in haar handen klapte en zei : ‘Wat ben ik blij dat ik u gevonden heb.’
Dat was prettig te horen. In het atelier hoorden wij waarom er een portret van deze poes moest worden gemaakt.
Het katje was komen aanlopen, mager en miauwend. Het beestje trof het, bij de familie bij wie ze voor de deur stond was de week tevoren de oude poes overleden. Verkeersongeval op de dijk voor het huis. Zo droevig. Het hart van de familie stond wijd open om dit aanlopertje een liefdevol thuis te bieden.
Voor alle zekerheid met haar naar de dierenarts. Onder welke naam dit poesje moest worden ingeschreven? Ze keek de dierenarts vragend aan. Een naam? Daar was nog niet over nagedacht. Hoe zou ze moeten heten?
De dierenarts klopte, voelde, luisterde, keek in haar oren, bek en poepgat en zei het verlossende woord: ‘Gezond. Maar wat is het een klein poesje.’
De naam! Klein poesje. Maar dat roept niet, dus werd het KPtje. Ze werd ingeschreven, kreeg nog een injectie en mocht met de rekening van de dierenarts mee naar haar nieuwe huis.
Staan katten over het algemeen bekend als zeer eigenzinnige dieren, KPtje sloeg alle records. Was er iets niet naar haar zin, en daar was niet veel voor nodig, dan vertrok ze naar de overkant van de dijk, de griend in. Slechts met haar favoriete worst te lokken.
Maar waarom een beeld van KPtje? Met ingang van het nieuwe jaar zou de familie naar Brussel vertrekken; KPtje kon niet mee om de eenvoudige reden dat in Brussel geen griend is. Haar man had het daar moeilijk mee, want hij en KPtje konden het goed samen vinden. Als hij een boek las en hij las veel, dan manoeuvreerde de poes zich tussen boek en borst van haar baas en lag daar tot hij opstond.
Een beeld van KPtje zou een mooie vervanging voor hem zijn. Het zou op hun 25-jarig huwelijksfeest door hem onthuld moeten worden.
Maar... KPtje zou nooit willen poseren en of ze het maken van een foto toestond, was de vraag. Of dan toch een goed gelijkend portret van de poes kon worden gemaakt? Marcus antwoordde dat als hij de kat kon bekijken dit voldoende voor hem was.
Gewapend met de camera gingen we op pad om die kleine eigenwijze kat te zien. Het adres was aan de rivierdijk. We stopten voor een monumentale boerderijwoning waar schilders op stellingen bezig waren het houtwerk op te frissen. Met een ‘Wat fijn dat u er bent’ stapten we naar binnen. Eerst koffie drinken in de grote woonkeuken. Nieuwsgierig naar KPtje keken we rond, maar die was voor alle zekerheid in de grote tuinkas opgesloten. Zo kon ze tussentijds niet ontsnappen. Na de koffie gingen we naar beneden de tuin in, een prachtige ommuurde tuin. Op het pad naar de kas sprak een van de schilders haar aan. ‘Mevrouw, er zat in de kas een kat erbarmelijk te miauwen. ’t Was niet om aan te horen. Ik heb haar er maar uitgelaten.’ De ontsteltenis op haar gezicht was groot. Zoek het model in de griend, dachten wij.
‘Wacht haar worst.’ Ze holde naar binnen en kwam terug met iets in haar hand dat de vorm van een worst had. We liepen haar na de dijk op.
‘KPtje, KPtje, lekkere worst.’ Hoe werkt dat bij een kat die ontsnapt is naar haar favoriete domein?
Nogeens riep ze: ‘KPtje, lekkere worst.’ En opnieuw riep ze en zwaaide met de worst. Niet te geloven, onder aan de dijk tussen wilgentakken en moerasgroen zagen wij een kleine kattenkop.
‘Daar is ze, ik ga haar halen.’ Ze nam de korstte weg. Door de brandnetels liet zij zich van de dijk glijden dichterbij KPtje. ‘Lekkere worst.’ KPtje kwam onder handbereik. Nog een stapje deed de kat, rekte naar de worst en op dat moment dook ze bovenop haar, de tegenstribbelende kat zat in een houdgreep. Ze koos dezelfde weg omhoog, door de brandnetels
KPtje werd midden op de dijk voor Marcus neergezet, ik hield de auto’s tegen, hij richtte zijn camera, slechts twee opnamen en KPtje was weer in de griend.
Op de mooi gedekte tafel stond het beeld, verdekt opgesteld onder een tafelstuk. Daar mocht haar bruidegom de bronzen poes onder vandaan halen. KPtje zelf bevond zich in de griend.
