Toen ik enkele jaren geleden voor het eerst van mijn leven in Oegstgeest kwam en in de Kempenaerstraat een boodschapje ging doen, liep ik geheel onverwacht tegen het beeld aan van mijn vriendin, Marijke.
Hoe anders is het om een beeld van Marijke in de openbare ruimte te bekijken dan in de beslotenheid van haar beeldentuin en atelier. Mijn blik bleef hangen en ik kon niet laten om er eens een tijdje bij te gaan zitten alsof ik bij haar thuis op de koffie was. Ik begon de volgende monoloog tegen haar af te steken:
"Wat ziet het beeld er levensecht uit. Wat heb je de anatomie van de honden goed weergegeven. Wat een gedegen vakkennis, techniek en precisie. Met dit beeld op mijn netvlies snap ik je verhouding tot je werk misschien nog beter. Je hebt me daarover wel eens verteld, dat je om God te kunnen begrijpen en dichter bij Hem te komen, alles wat Hij geschapen heeft heel goed moet bestuderen. Zo ook de hond."
Naast de grappige bijkomstigheid dat het beeld in de Kempenaerstraat staat, vind ik bijzonder sympathiek aan het beeld dat het uitbeeldt dat ruzie maken en strijden niet altijd effectief is, of sterker gezegd dat je daarmee juist niet bereikt wat je wilt.
Deze levensles wordt op een levendige en speelse manier voor passanten van alle leeftijden aanschouwelijk gemaakt.
Als ik wegloop laat de derde hond zijn bot los en blaft.