Ontmoetingen II
En weer ging de telefoon, zo gaat het hier meestal, per telefoon wordt het contact gezocht. Een beschaafde mannenstem vroeg of dit het goede nummer was van de beeldhouwers Marcus Ravenswaaij en Marijke A.Deege. Ik beaamde dat ik die Marijke was.
'Ik wil graag wat met u bespreken. Het is niet iets om per telefoon te doen.'
We spraken een middag af; hij zou met zijn moeder komen. Tot die tijd had ik duizend vragen waarover deze man met me wilde praten. Wilde hij een bronzen beeld kopen of misschien een opdracht geven? Samen met zijn moeder... wellicht praten over een grafmonument voor zijn vader? Of wilde hij mij misschien een beeld laten zien om mijn taxatie te horen? Kortom: spannend.
De hond sloeg aan toen op de afgesproken dag en uur een auto het grindpad opreed. Ik zag vanuit mijn keukenraam moeder en zoon uitstappen en naar de voordeur lopen. Nog voor de bel was uitgeklingeld deed ik open. Ze stelden zich voor, mantel en jas werden aan de kapstok gehangen en toen beiden in de woonkamer stonden, keken ze vol bewondering rond: 'Wat woont u hier mooi! Deze boederij moet oud zijn.'
'Ja, volgens Boerderij en Erf zo ongeveer van 1650, maar ik leef hier niet meer zoals het eens was.'
We lachten en ik liet hen plaatsnemen in de opkamer. De consumptie werd mijn eigengemaakt bessensap. Moeder en zoon waren enigzins gespannen.
'Mijn vader is een half jaar geleden overleden' - toch een grafmonument?- 'nu komen mijn moeder en ik eigenlijk met een heel ongebruikelijke vraag. Wil jij verdergaan, ma?'
Ze schudde haar hoofd. 'Doe jij maar.'
'Om precies te zijn vonden wij zijn agenda van het jaar dat hij van de arts had gehoord ongeneeslijk ziek te zijn. Hij kreeg de prognose nog een jaar en met een beetje geluk een paar maanden langer te leven. Toen wij die agenda afgelopen week doorbladerden leek het of mijn vader in dat jaar een dubbelleven had geleid. Oké dat ik vertel, ma?'
Ze knikte van ja en hij haalde uit de binnenzak van zijn colbert een agenda.
'Uw naam en die van uw man stonden een paar keer genoteerd in deze agenda. Hij zou hier bronzen beelden hebben gekocht voor vrouwen die hij kende. Bijvoorbeeld hier staat bij 16 maart: "Naar de Ravenswaaijs beeld uitzoeken voor Marian". Dan komen er andere notities die voor ons nogal gênant zijn. Eigenlijk is alles dat wel,' mompelde hij. En verder bladerde hij.
'Hier 5 juni: "Voor Lonneke een mooi naakt gekocht van Marcus Ravenswaaij" en op 31 augustus: "Voor Helma een beeld van Marijke A.Deege". Alleen de voornamen van die vrouwen werden genoemd. Vrouwen waarvan mijn moeder en ik niets wisten. Nu willen wij graag weten of u zich mijn vader herinnert en welke vrouw bij hem was?'
'Kunt u mij een foto van hem laten zien? Gezichten onthoud ik doorgaans goed.'
Uit de handtas van de moeder kwam een foto op briefkaartgrootte. Het gezicht van een onbekende man keek mij aan.
'Ik herinner me hem niet. Als hij een of meer bronzen heeft gekocht, zou ik dat weten. Staat in zijn agenda ook welke beelden door hem zijn gekocht?'
'Alleen tweemaal een vrouwennaakt van Marcus Ravenswaaij en eenmaal een beeld van u, daar stond niet bij wat het voorstelde.' Met een bittere toon in haar stem ging zij verder: 'Bijna iedere dag stond er een notitie. Pijnlijk om te lezen, zoals "romantisch diner met Marian, ze was betoverend mooi". Op een andere dag "vandaag Lonneke ontmoet, wat een benen en boezem". Hij had zelfs een cruise met een zekere Rina gemaakt, en dat terwijl hij ons had verteld voor de zaak op reis te zijn. Ook vonden wij een notitie dat hij in het casino een enorm geldbedrag had gewonnen. We hebben er nooit iets van gemerkt.'
Ik ook niet, dacht ik. Beelden had hij er niet voor gekocht.
'Het klopt niet met hoe ik mijn vader kende. Hij was nogal introvert, maar die agenda... Ik weet niet hoe ik nu over hem moet denken.'
Stille waters hebben diepe gronden... Plots kreeg ik een heldere ingeving.
'Hoe ging het in dat agendajaar met hem?'
'Gewoon, we merkten niet zoveel aan hem. Hij runde de zaak of er niets aan de hand was. Een gesprek over zijn ziekte was voor mijn moeder en mij niet mogelijk. Als hij thuis was zonderde hij zich af in zijn studeerkamer.'
'Zou het kunnen zijn', ik koos mijn woorden voorzichtig, 'dat hij in dat laatste levensjaar in zijn agenda de niet-toegestane verlangens in hem opschreef alsof zij werkelijkheid waren? Ik bedoel een fantasiedubbelleven. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar het zou een mogelijkheid kunnen zijn.'
Moeder en zoon keken mij aan of ze het in Keulen hoorden donderen.
'Verlangens? Mijn man zei me weleens dat hem een cruisevakantie leuk leek, maar ik houd niet van zo'n varend flatgebouw.'
'En mijn vader vroeg mij wanneer we samen eens een gokje gingen wagen in het casino. Ik kon hem ervan weerhouden, tenminste dat dacht ik.'
'Had hij ook een verlangen om van ons een brons te kopen?'
'Dat heb ik nooit van mijn vader gehoord, maar wij willen graag door uw atelier en tuin lopen, niet ma?'
Moeder en zoon kochten een bronzen naakt van Marcus en zeiden met een glimlach dat naast de urn te zetten.
Een wonderbaarlijk verhaal dat mij inspireerde tot het maken van het beeld In de pas/uit de pas
Voor meer informatie over dit bronzen kunstwerk: www.uniquesculptures.nl beelden kopen